Verlangen naar de Geest

Verlangen hoort bij mensen. Verlangen heeft zoveel gezichten als er mensen zijn. Verlangen kun je naar een nieuwe jas bijvoorbeeld, je gaat naar de winkel om deze te kopen, je ontdekt dat hij verkocht is. Je betreurt dat je er niet eerder was en vind de jas met de minuut mooier worden in de zelfde mate als dat het besef groeit dat je hem niet zult hebben. Je zult des te blijer zijn als je thuis komt en de jas aan je eigen kapstok ontdekt, waar iemand die van je houdt en hem heeft gekocht hem heeft gehangen.Het voorbeeld is slechts een voorbeeld.

De schepping is vol van verlangen, in ieder mens is het een kracht, de christen heeft er geen patent op. Het is ook mooi herkenning te hebben, te zoeken naar overeenkomsten, dan laten we de ander wat dichterbij komen.De ander, de naaste-die-Jezus-nog-niet-kent. De bijbel leert ons dat verlangen naar willekeurig welk geschapen ding ook, uiteindelijk niet ten volle be-vredigt. Het water niet bij de put, de schatten van de aarde niet...die gaan roesten. God kent ons verlangen en wil tegelijk dat wij het kenbaar maken, maar Hij kent onze harte-schreeuw (wens roept meer Sint-associaties op). Een schreeuw gaat diep, die bevat onze hele existentie. Hij kent deze. God wil vrede geven, echte vrede. Hij vraagt van ons de bereidheid ruimte te maken en afstand te doen in ons innerlijk van al waar wij aan hechten. Afstand doen is niet : "raak niet, smaak niet", het is geen ascese om de ascese (waarbij wij nog om ons ik cirkelen, en de "natuurlijke mens" nog voeden). Afstand doen is van allen en alles om ons heen gaan houden op de wijze van de Vader. Afstand doen daarbij is kerk gaan niet genoeg, vaak bijeen komen om te bidden evenemin, terwijl God daar blij mee is. Tegelijk is onze hemelse Vader niet een Vader die van ons het onmogelijke vraagt. Hij vraagt niet van ons ons te verliezen in allerhande activiteiten en achter te blijven met het gevoel nog steeds niet voldoende te hebben gedaan en ons te wentelen in zelfbeklag hoe zwak we zijn als christen. Weer : we kunnen op die manier druk blijven met onszelf. Afstand doen is enerzijds voelen dat er onvolkomenheid schuilt in ons handelen, danken voor dat wat wij aan goeds wel zien te realiseren en dagelijks steeds opnieuw ons wenden tot de Vader in die onvolkomenheid, met de zekere verwachting dat hij ons wil omvormen tot het zoonschap dat is gelijkenis met Zijn Zoon. Doen en niet doen. Handelen en in ons laten handelen door Hem.

Zolang wij invullen hoe onze vrede er uit moet zien blijft deze onbereikbaar. Wanneer wij dat "invullen" gaan overlaten aan onze Vader dan begint in ons het vermoeden. Het vermoeden naar de "hemelse schat". Het onnavolgbare van onze Vader ligt niet in Hem, het onnavolgbare is te herleiden tot ons willen bepalen hoe God ons leven er uit moet laten zien. Wij schreeuwen om genezing (en dat gebed is goed), wij schreeuwen (in de zin van hartstochtelijk verlangen) om vervulling met de Geest (en dat gebed is goed). Genezing blijft soms uit, vervulling met de Geest blijft soms uit..., of niet ?? Wij mogen bidden om inzicht in de wijze waarop God in liefde met ons omgaat, zodat wij leren zien hoe er mogelijk wel genezing of wel vervulling met de Geest plaatsvindt. Bidden ook om inzicht op dat wat tussen ons en God in zit. Hij is de Almachtige, daadwerkelijk in staat tot genezing (zoals de Here Jezus in Zijn leven op aarde heeft laten zien) ! Onze twijfels, scepsis, wanhoop hoort Hij en Hij is er mee bewogen (de tranen bij Lazarus graf),Hij is niet onmachtig bewogen, Hij wekt op !! We bidden de Vader dat Hij ons leert en onderwijst, dat wij geduld met onszelf en de ander hebben omdat...omdat Hij dat ook met ons heeft.