Tempel van de Heilige Geest

1 Kor 6:19 'Of weet gij niet dat uw lichaam een tempel is van de heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God, en weet u niet dat u niet van uzelf bent?'

2 Kor 6:16 'Wijzelf zijn de tempel van de levende God, zoals God heeft gezegd: 'Ik zal bij hen wonen en in hun midden verkeren, ik zal hun God zijn en zij mijn volk'


Paulus noemt ons lichaam een tempel. Niet enkel ons hart, maar ons hele lichaam. Het is te vergelijken met de logeerkamer of je hele huis. Welke plaats heeft God in ons leven? Is het alsof we Hem welkom hebben geheten en vervolgens in de logeerkamer hebben gezet, om af en toe eens te gaan kijken hoe het met onze gast gaat? Of geven we Hem de ruimte in ons hele huis, in alle (donkere, vieze) hoeken. Dan wordt het er licht en moet de bezem er wellicht door. Paulus schrijft ook: 'omdat ons deze beloften zijn gegeven [nl dat God in ons midden wonen zal] moeten we onszelf reinigen van alle lichamelijke en geestelijke smetten en vol ontzag voor God ons hele leven heiligen.' (2 Kor 7:1)

Zo werd de tempel in het oude testament ook regelmatig schoon geveegd. Denk aan de tempelreiniging tijdens de regering van koning Hizkia en koning Josia.
Ook Jezus haalde de bezem door de tempel (Matth 21:13) en zei dat het als een huis van gebed bedoeld was en niet als een rovershol.
Als de Heilige Geest in ons leven komt en het tot een tempel maakt, moet de bezem erdoor. Maar ook na verloop van tijd kan het opnieuw nodig zijn om de bezem er weer eens door te halen. Om onszelf te reinigen van alles wat niet naar Gods wil is. Daarvoor is licht nodig om alle stoffige hoekjes te ontdekken. En kracht om ook werkelijk de bezem te hanteren.

Beide bovengenoemde teksten staan duidelijk in de context van het uit de weg gaan van de zonde. Want wat heeft licht met duisternis te maken? Wat heeft de tempel van God met afgoden te maken?
God wil zijn tempel met niets of niemand anders delen. Ons hele leven behoort Hem toe. En daar kan Hij recht op laten gelden: 'U bent gekocht en betaald' (1 Kor 6:20)